Een zeer sterk debuutalbum bereikt ons vanaf het Britse eiland. Het werd een handje de Noordzeeplas over geholpen door de actieve talentscouts van het bezige label Cool Buzz. Normaliter zou een dergelijke CD op de issue lijsten van Nugene Records prijken, maar zoals je ziet, … “The Way It Goes…Sometimes” is van toepassing in het huidige geval en tevens de titel van het debuut van Hokie Joint. Hoewel deze vijfkoppige band afkomstig is uit Colchester, England komt hun CD eerst uit in de Benelux, en dus vanaf NU beschikbaar bij Cool Buzz en in roulatie gebracht door Bertus. Pas later volgt de ‘rest’ van de wereld. Wij zijn dus Zone 1 voor een keertje.

Wie is Hokie Joint ? Waar komen ze vandaan ? Muzikaal gesproken dan wel. Hun voorgeschiedenis blijft tot vandaag een beetje mysterieus. Als je hun CD hoort lijkt ze wel heel volwassen voor een debuut. Anderzijds kunnen de Hokie Jointers vanwege hun vrij jeugdige leeftijd hun expertise niet gehaald hebben uit het veelvuldige toeren. Sommigen van hen speelden in bands die openden voor Geno Washington of James Hunter. Anderen deden hun ding in prijswinnende bands die werden opgemerkt door Jools Holland. Kortom, ze waren allen wel wat bezig her en der, maar vandaar met een eerste output en na amper één jaar samenspelen zo scherp uit de hoek komen …!?!?... chapeau !! Ik beluister het album nu voor de zevende keer, ik kan er niet genoeg van krijgen? De elf nummers over vijftig minuten zijn zo voorbij. Dat heb je helaas met dingen die goed klinken.

De openingstrack en titelnummer “TheWay It Goes…Sometimes” draagt een zeer sterk Brits Bluesgevoel weg. Dat doet de ganse plaat. Ik hoor vijftig jaar Britse blues-geschiedenis in een reuzemix die dan uiteindelijk culmineert in een gans eigen sound. Van Them, Dr Feelgood, The Real Bluesband, Van Morrison, Keef Heartley Band, …tot en met todays’ Ian Siegal prenten hun stempel op het geluid van Hokie Joint. Nu wil ik meteen tekenen met mijn laatste bloed om zo’n geluid en deze muziekgoden te mogen laten doorklinken in mijn muziek, mocht ik dan al over het nodige talent beschikken uiteraard. Tien van de elf nummers zijn in mekaar gebokst door de ganse band. Ieder heeft zijn inbreng, en dat is al een uitzonderlijk iets. Zulke samenwerking laat zijn sporen na in een product. Maar ook de trance van de Country Hills Blues is vertegenwoordigd, zoals in “Back Where We Are Going” bijvoorbeeld met een kort snurkpartijtje op het eind. “Tom Rushen Blues”, een nummer van godfather Charley Patton krijgt een eigenzinnig arrangement mee van Hokie. Charley himself had het vast prachtig gevonden. Maar de jongens kunnen ook de gevoelige snaar bespelen, letterlijk en figuurlijk. Met een mistroostige harmonica van Giles King. Giles is de man die het smoelschuifwerk verzorgde op Ian Siegal’s “Meat and Potatoes”. Dit even terloops, al is het niet niks natuurlijk. Dat in combinatie met Burgess’ vocals die over de rauwe houtrasp zijn gehaald en je kan je al voorstellen, nog vóór de plaat in huis gehaald te hebben, wat dit nummer met je uithaalt. “Ghost” klinkt dan weer heel erg garage, Feelgood en consoorten met zeer Engelse gitaarklank van Joel Fisk. Vraag me niet waarom ik vind dat zijn gitaar op Engelse leest geschoeid is. Het is gewoon zo. Na vijfenveertig jaar in blues en rock gezwommen te hebben weet je dat.

Maar ik ga hier niet alles verraden. Je moet het schijfje zelf ontdekken. Zet je speler maar met de knop op eternal repeat en lig gewoon achterover om de muziek te absorberen. Of speel hem loeihard in je 4x4 terwijl je door de beemden scheurt en je in je retro een klein wagentje ontwaart dat een blauw speelgoedlampje laat gek draaien.
Deze eerste is een groeiplaat. Hij wordt beter met elke beluistering.

Hokie Joint are :

Jojo Burgess : Vocals
Joel Fisk : Guitars/Vocals
Giles King : Harmonica
Fergie Fulton : Bass
Stephen Cutmore : Drums/Percussion

Wie haalt deze band als eerste naar onze clubs. Succes gegarandeerd. Zoveel is zeker. En op Peer maken deze kerels furore, daar kan je gif op innemen.
Wie van originele en rauwe blues houdt, moest nu al onderweg zijn naar de platenboer, of heet dat tegenwoordig de CD-agronoom ?

witteMVS